Αναδρομή σε παλαιότερες ζωές

Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που η έρευνα γύρω από το θάνατο έχει αντιμετωπισθεί με τόση προσοχή ανά τους αιώνες είναι ότι σχετίζεται με την εντονότερη ίσως φοβία του ανθρώπου ως προς την επιβίωση ή όχι της ανθρώπινης συνείδησης μετά το φυσικό θάνατο.
Κάπως έτσι, η οποιαδήποτε απόδειξη που θα δώσει απαντήσεις στο προαναφερθέν μυστήριο, θα αποτελέσει παράλληλα και τη σημαντικότερη ανακάλυψη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και οι τρόποι έρευνας προς αναζήτηση αυτής ποικίλουν..

Το Φαινόμενο και οι Προσεγγίσεις του
Ένας εξ αυτών είναι και οι Μνήμες Παλαιότερων Ζωών(ΜΠΖ), ένα φαινόμενο που έχει απασχολήσει την ανθρώπινη κοινωνία για πολλούς αιώνες και έχει αποτελέσει αντικείμενο αρκετών ακαδημαϊκών μελετών. Οι εν λόγω έρευνες εστιάζουν κυρίως στην καταγραφή και ανάλυση μαρτυριών από ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι φέρουν μνήμες από παλαιότερες ζωές, καθώς και ατόμων του συγγενικού τους περιβάλλοντος.
Το ερευνητικό αυτό πεδίο χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, οι οποίες και αντιμετωπίζονται με τελείως διαφορετικό τρόπο: α) στην πρώτη ανήκουν όλοι οι ψυχίατροι και λοιποί φυσικοί επιστήμονες που μελετούν υποτιθέμενες μνήμες μικρών παιδιών από παλαιότερες ζωές, καθώς και γενετήσια σημάδια που τα τελευταία φέρουν στο σώμα τους, δημοσιεύοντας τα αποτελέσματα τους σε ακαδημαϊκά περιοδικά, β) και στη δεύτερη όλοι οι αυτό-χριζόμενοι (δίχως αρνητική χροιά) θεραπευτές που μέσω ύπνωσης προτρέπουν τους ασθενείς τους να θυμηθούν παλαιότερες ζωές (Αναδρομή σε Παλαιότερες Ζωές – ΑΠΖ).

Το Μυστήριο των Μετενσαρκωμένων Παιδιών
Η πρώτη -ακαδημαϊκή- προσέγγιση αφορά ένα πολύ συγκεκριμένο και παγκόσμιο φαινόμενο: παιδιά μικρής ηλικίας (από 2 έως 8 ετών) αρχίσουν απότομα και αυθόρμητα σε κάποιο σημείο της ζωής τους να υποστηρίζουν ότι θυμούνται κάποια παλαιότερη ζωή, μιλώντας παράλληλα για γεγονότα και ανθρώπους που γνώριζαν κατά τη διάρκεια της.
Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις, οι υποτιθέμενες αυτές μνήμες μοιάζουν να επαληθεύονται ιστορικά, μιας και τα όσα γεγονότα και πρόσωπα περιγράφονται ταυτίζονται σχεδόν απόλυτα με υπαρκτά γεγονότα και ανθρώπους παλαιότερων αιώνων. Το γεγονός αυτό αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστούμε ότι οι περιγραφές δίνονται από παιδιά μικρής ηλικίας, τα οποία και είναι αδύνατο να έχουν αποκτήσει τέτοια γνώση μέσω κάποιας συμβατικής μεθόδου (μέσω π.χ. ιστορικής μελέτης, κ.α.).
Μάλιστα, σε περίπτωση που κάποιο περιστατικό περιέλθει εν τη γενέση του στην προσοχή ενός σχετικού επιστήμονα (όπως έγινε αρκετές φορές στο παρελθόν), τότε δύναται να ακολουθηθεί συγκεκριμένη ερευνητική μεθοδολογία (συνεντεύξεις με το παιδί, συγγενικά άτομα, κ.λπ.) που επιτρέπει να εξαχθούν αντικειμενικά συμπεράσματα, τα οποία με τη σειρά τους αυξάνουν την επιστημονική αξιοπιστία της εκάστοτε έρευνας.

Μία Τυπική Περίπτωση..
Σήμερα πλέον υπάρχουν χιλιάδες καταγεγραμμένες περιπτώσεις από όλη την υφήλιο, η ανάλυση των οποίων έχει οδηγήσει πλήθος ερευνητών σε συμπεράσματα ως προς τα βασικά χαρακτηριστικά μίας τυπικής περίπτωσης μετενσαρκωμένου παιδιού.
Όπως αναφέρει ο παιδοψυχίατρος Jim Β. Tucker σε μία από τις σημαντικότερες μελέτες του χώρου, τα παιδιά που έχουν σχετικές μνήμες αρχίζουν να μιλάνε γι’ αυτές συνήθως στην ηλικία των 3 και γύρω στα 7 (παράλληλα με την έναρξη της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης) μοιάζουν σταδιακά να τις ξεχνάνε (Tucker, 2005).
Το παιδί ξεκινάει αυθόρμητα να κάνει δηλώσεις για μία παλαιότερη ζωή του, δίνοντας πληροφορίες για κάποιο υπαρκτό πρόσωπο που πέθανε πριν τη γέννηση του και που ουδεμία σχέση είχε με το περιβάλλον του, υποστηρίζοντας παράλληλα ότι αποτελεί τη μετενσάρκωση του νεκρού. Κάπως έτσι, βγαίνει το «λογικό» συμπέρασμα ότι απέκτησε τις παραπάνω πληροφορίες με κάποιο μη φυσικό τρόπο. Επιπλέον, οι σχετικές δηλώσεις του παιδιού συνοδεύονται από ανάλογες συναισθηματικές εκδηλώσεις, ενώ υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπου γενετήσια σημάδια πάνω στο σώμα του ταυτίζονται πλήρως με αντίστοιχα του νεκρού ή σχετίζονται με τον τρόπο που αυτός πέθανε (μέσω μελέτης ιατρικών αρχείων)!

.. και η Παγκοσμιότητα του Φαινομένου
Ανάλογες περιπτώσεις έχουν καταγραφεί σε πλήθος διαφορετικών χωρών με τελείως διαφορετικές κουλτούρες, με αποτέλεσμα να μπορούμε με βεβαιότητα σήμερα να πούμε ότι δεν σχετίζονται με κάποιο θρησκευτικό ή φιλοσοφικό υπόβαθρο.
Όπως αναφέρει και ο ακαδημαϊκός του Πανεπιστημίου της Virginia Ian Stevenson, υπεύθυνος του Division for Perceptual Studies του Τμήματος Ψυχιατρικής και ο σημαντικότερος σύγχρονος επιστήμονας που ασχολήθηκε με το φαινόμενο: «Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις μετενσάρκωσης από όλο τον κόσμο, μερικές εκ των οποίων είναι πολύ “δυνατές”. [...] Για παράδειγμα η περίπτωση του Jagdish Chandra και του Bishan Chand από την Ινδία, του Kumkum Verma από το Bihar, του Imad Elawar από το Λίβανο, ενός άνδρα από τη φυλή Tlingit στην Αλάσκα, κ.λπ.» (Rawat, 1995)

Το ίδιο συχνές είναι οι αντίστοιχες περιπτώσεις στην Ευρώπη, όπως για παράδειγμα οι περιπτώσεις από την Ολλανδία που κατέγραψε ο Titus Rivas σε σχετικό paper του στο Journal of Scientific Exploration, μία εκ των οποίων αφορούσε ένα κοριτσάκι 7 ετών (το 2001-2) από το Molenhoek που υποστήριζε ότι στην προηγούμενη ζωής του ήταν άνδρας, ναύτης στο επάγγελμα, δίνοντας παράλληλα πολλές πληροφορίες για τα ταξίδια του! (Rivas, 2003)
Παρομοίως, χιλιάδες αντίστοιχες περιπτώσεις κυρίως από τις ΗΠΑ, την υπόλοιπη Αμερική, την Ασία και τη Μέση Ανατολή έχουν καταγραφεί και μελετηθεί από το Πανεπιστήμιο της Virginia, από τον Ian Stevenson και τους διαδόχους του Dr. Bruce Greyson και Dr. J. Β. Tucker (που εστίασε στις περιπτώσεις της Βόρειας Αμερικής).

Έρευνες του Πανεπιστημίου της Virginia
Φυσικό επακόλουθο ήταν λοιπόν να ασχοληθεί η ακαδημαϊκή κοινότητα με το φαινόμενο, με επιστήμονες να πραγματοποιούν μελέτες σε αρκετές χώρες παγκοσμίως, όπως π.χ. στην Ινδία και την Ολλανδία.
Η σημαντικότερη όμως και πιο μαζική σχετική ενασχόληση είναι δίχως αμφιβολία αυτή του τμήματος Perceptual Studies του Πανεπιστημίου της Virginia, με περισσότερες από 3.000 καταγεγραμμένες περιπτώσεις και ηγέτη επί αρκετές δεκαετίες τον ψυχίατρο I. Stevenson.
Σήμερα, θεωρείται μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του χώρου, με πλήθος σχετικών βιβλίων και επιστημονικών άρθρων σε ακαδημαϊκά περιοδικά. Αφιέρωσε περισσότερα από 40 χρόνια της ζωής του στην καταγραφή και μελέτη αντίστοιχων περιπτώσεων παιδιών, καταγράφοντας με μεθοδικότητα τις δηλώσεις τους και προσπαθώντας στη συνέχεια να αναγνωρίσει τα νεκρά άτομα στα οποία αναφερόντουσαν, συγκρίνοντας τες με γεγονότα της ζωής των νεκρών. Τα αποτελέσματα του ήταν άκρως εντυπωσιακά..

Για παράδειγμα, μία εκ των περιπτώσεων που μελέτησε αφορά ένα παιδί από το Beirut που υποστήριζε ότι είχε μνήμες από την προηγούμενη ζωή του, κατά την οποία ήταν μηχανικός και πέθανε 25 ετών από χτύπημα διερχόμενου αυτοκινήτου. Μεταξύ άλλων, έδωσε το πλήρες όνομα του οδηγού που τον σκότωσε, το ακριβές σημείο του ατυχήματος, τα ονόματα της αδερφής, των γονιών και των ξαδέλφων του θύματος, καθώς και ονόματα κάποιων ατόμων με τα οποία συνήθιζε ο νεκρός να πηγαίνει για κυνήγι. Μετά από σχετική έρευνα, ο I. Stevenson ταύτισε όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία με έναν άνδρα που έχασε τη ζωή του 7 χρόνια προτού γεννηθεί το παιδί και ο οποίος δεν είχε κανενός είδους επικοινωνία με την οικογένεια του αγοριού.
Το 1986, σε σχετική συνέντευξη του στον συνάδελφο του Dr. R. S. Rawat, ο I. Stevenson δήλωσε: «Τα συμπεράσματα μου έως τώρα είναι τα εξής: η μετενσάρκωση δεν είναι η μοναδική εξήγηση για αυτές τις περιπτώσεις [αναφέρεται στο αρχείο του Πανεπιστημίου της Virginia], αλλά σίγουρα αποτελεί μακρά την καλύτερη δυνατή εξήγηση για τις πιο εντυπωσιακές εξ αυτών» (Rawat, 1995).
Τελικά, πέθανε από πνευμονία στις 8 Φεβρουαρίου του 2007, σε ηλικία 88 ετών, στο Westminster-Canterbury των ΗΠΑ.

Η Αυθεντία και οι Σκεπτικιστές
Ο ίδιος πάντως απέφευγε να κάνει υποθέσεις και να αναπτύσσει θεωρίες στις έρευνες του περί μετενσάρκωσης. Μάλιστα, σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιούσε τη λέξη ψυχή, προτιμώντας την πιο ουδέτερη προσωπικότητα, ενώ πάντα έλεγε ότι: «οι έρευνες μου δεν αποδεικνύουν την ύπαρξη της μετενσάρκωσης, απλώς την επιτρέπουν».
Στο περιοδικό Journal of Nervous and Mental diseases (που αφιέρωσε ολόκληρο τεύχος στο έργο του), ο επιμελητής της έκδοσης τον χαρακτήρισε ως «έναν μεθοδικό, ιδιαίτερα προσεκτικό και καχύποπτο ερευνητή[...] Είτε [με τα όσα υποστήριζε] έκανε ένα κολοσσιαίο λάθος είτε θα μείνει γνωστός στην ιστορία ως ο Γαλιλαίος του 20ου αιώνα!» (Shroder, 2007)
Από την άλλη, η στάση των σκεπτικιστών ήταν πάντα αρνητική προς κάθε είδους μη συμβατική έρευνα πάνω στις ψυχικές έρευνες και το θάνατο. Στην περίπτωση των μνημών από παλαιότερες ζωές, η άποψη τους ήταν εξίσου αφοριστική. Όπως όμως αναφέρει – και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο- ο φιλόσοφος Robert Almeder του Georgia State University της Atlanta που επίσης ασχολήθηκε με το φαινόμενο: «η γενικότερη στάση των σκεπτικιστών μπορεί να περιληφθεί στην εξής απλή φράση: “από όσο ξέρουμε κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να είναι πραγματικό, οπότε δεν είναι πραγματικό”!»
Πάντως, ο γνωστότερος σήμερα σκεπτικιστής επιστήμονας, ο αστροφυσικός Carl Sagan, έχει δηλώσει ότι:«Υπάρχουν τρία πεδία της παραψυχολογίας που, κατά τη γνώμη μου, χρίζουν σοβαρής μελέτης: [το τρίτο αφορά] περιπτώσεις παιδιών μικρής ηλικίας που αναφέρουν λεπτομέρειες από παλαιότερες ζωές τους, οι οποίες μετά από σχετικό έλεγχο επαληθεύονται ως προς την ορθότητα τους και που τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να έχουν με κανέναν άλλο τρόπο εκτός της μετενσάρκωσης.
Αναφέρω τα παραπάνω [...] ως παραδείγματα περιπτώσεων που δύναται να είναι πραγματικές» (Sagan, 1996).

Αναδρομή σε Παλαιότερες Ζωές μέσω Υπνωτισμού
Όπως ήδη αναφέραμε, πέρα της επιστημονικής προσέγγισης υπάρχει και αυτή των θεραπευτών/ υπνωτιστών που παρά την επιστημονική αδυναμία των πειραμάτων τους συχνά παρουσιάζουν σημαντικές -και αδιαμφισβήτητες- αποδείξεις ύπαρξης του φαινομένου.
Η πειραματική μέθοδος στην προκειμένη περίπτωση έχει ως εξής: ο ερευνητής ωθεί το υποκείμενο σε κατάσταση ύπνωσης, όπου και το προτρέπει να ανασύρει μνήμες από παλαιότερες ζωές. Το σημαντικότερο πλεονέκτημα της εν λόγω προσέγγισης είναι ότι σχεδόν καθένας μας μπορεί να παρουσιάσει μνήμες από παλαιότερες ζωές και όχι μόνο παιδιά μικρής ηλικίας, ενώ το μεγαλύτερο μειονέκτημα είναι ότι γίνεται μέσω ύπνωσης που όπως έχει αποδειχθεί παράγει συχνά λανθασμένες μνήμες (false memories).
Μία σημαντική προσωπικότητα/ ερευνητής της εν λόγω προσέγγισης, η έρευνα του οποίου έχει παρουσιάσει πλήθος σημαντικών αποδεικτικών στοιχείων, είναι ο ψυχοθεραπευτής Peter Ramster με πολλές επιτυχείς θεραπείες στο βιογραφικό του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν 4 εξ αυτών που αφορούν αντίστοιχα 4 νοικοκυρές από την Αυστραλία, οι οποίες κατά τη διάρκεια ύπνωσης υποστήριξαν ότι μεταξύ 18ου και 19ου αιώνα έζησαν σε χώρες της δυτικής Ευρώπης, δίνοντας πάρα πολλές λεπτομέρειες για ονόματα και τοποθεσίες, αν και ποτέ δεν είχαν ταξιδέψει εκτός Αυστραλίας.
Εν έτη 1983, ο P. Ramster και τοπικοί ιστορικοί της δυτικής Ευρώπης μελέτησαν ιστορικά αρχεία ανακαλύπτοντας ότι τα ονόματα που δόθηκαν ήταν όντως υπαρκτών προσώπων. Επιπλέον, ονομασίες χωριών που αναφέρθηκαν από τις 4 γυναίκες εντοπίστηκαν πάνω σε παλιούς χάρτες, αν και πολλά εξ αυτών δεν υπήρχαν πλέον ώστε με κάποιον τρόπο να τα γνωρίζουν οι εν λόγω γυναίκες!
Παρά το σημαντικό έργο του P. Ramster, οι έρευνες του έχουν αγνοηθεί επανειλημμένως από σύσσωμη την ακαδημαϊκή κοινότητα, ακόμα και από τον I. Stevenson.

Είναι η ΑΠΖ Αποτέλεσμα Υποβολής;
Σήμερα, η διαδικασία της ΑΠΖ χαίρει μεγάλης προσοχής, εξαιτίας κυρίως του εντυπωσιακού βιογραφικού στις κλασσικές επιστήμες μερικών εκ των υποστηρικτών της, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Brian L. Weiss, απόφοιτο του Πανεπιστημίου της Columbia και της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Yale, καθώς και Ομότιμο Πρόεδρο της Ψυχιατρικής στο Ιατρικό Κέντρο Mount Sinai του Miami.
Από την άλλη όμως, αμφισβητείται έντονα ως μέθοδος. Όχι το γεγονός ότι πάρα πολλοί ασθενείς υποστηρίζουν ότι ανακαλούν μνήμες από παλαιότερες ζωές (άλλωστε υπάρχουν χιλιάδες σχετικές μαρτυρίες), αλλά το κατά πόσο αυτές προέρχονται όντως από παλαιότερες ζωές και δεν αποτελούν λανθασμένες μνήμες προερχόμενες από εμπειρίες της τωρινής ζωής ή τη φαντασία ή τη συνειδητή ή ασυνείδητη καθοδήγηση του υπνωτιστή.
Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον σχετικό πείραμα πραγματοποίησε ο ψυχολόγος R. Baker, πρώην πρόεδρος του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστήμιου του Kentucky, τα αποτελέσματα του οποίου δίνουν κάποιες αρκετά ασφαλείς απαντήσεις σχετικά με την αξιοπιστία της ΑΠΖ. Σ’ αυτό συμμετείχαν 60 φοιτητές του, οι οποίοι χωρίστηκαν τυχαία σε τρεις ομάδες.
Οι φοιτητές της πρώτης ενημερώθηκαν ότι θα συμμετάσχουν σε μια «νέα καταπληκτική μέθοδο θεραπείας» μέσω της οποίας επιτυγχάνεται η ανάκληση παλαιότερων ζωών, με αποτέλεσμα το 85% των συμμετεχόντων να δηλώσουν ότι όντως ανακάλεσαν σχετικές μνήμες! Η δεύτερη ομάδα ενημερώθηκε ότι θα συμμετάσχει σε μία θεραπεία που ακόμα βρίσκεται υπό εξέταση σχετικά με το αν μπορεί ή όχι να επιτύχει ανάκληση παλαιότερων ζωών, σημειώνοντας 60% επιτυχία. Τέλος, ο R. Baker ενημέρωσε τους φοιτητές της τρίτης ομάδας ότι θα συμμετάσχουν σε μία θεραπεία που «προσωπικά θεωρώ τρελή και αστήριχτη, μιας και οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν έχουν εμπειρίες από παλαιότερες ζωές». Κάπως έτσι, μόλις ένα 10% δήλωσε ότι ανακάλεσε ανάλογες μνήμες!
Τι σημαίνει κάτι τέτοιο σύμφωνα με τον Baker; Ότι η επιτυχημένη ή όχι ανάκληση μνημών παλαιότερων ζωών εξαρτάται κυρίως από τις προσδοκίες του εκάστοτε ανθρώπου, κατά πόσο δηλαδή πιστεύει ή όχι ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, κάτι που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από τη στάση του ίδιου του θεραπευτή (Baker, 1987).

Έρευνα Vs Πίστη
Επομένως, τι ακριβώς συμβαίνει με το εν λόγω φαινόμενο; Δύναται ένας άνθρωπος να φέρει μνήμες από παλαιότερες ζωές; Και αν ναι, μπορεί να τις ανακαλέσει κατά βούληση;
Ανατρέχοντας στα παραπάνω στοιχεία, πιστεύω ακράδαντα ότι το φαινόμενο πρέπει πρώτα να διαχωριστεί στις δύο κατηγορίες/ προσεγγίσεις που αναφέραμε στην αρχή της παρούσας μελέτης και έπειτα να αξιολογηθεί. Στη μεν πρώτη υπάρχει πλήθος στοιχείων ώστε να στηρίξετε τα όποια συμπεράσματα σας. Στη δε δεύτερη όμως βλέπουμε ότι είναι κυρίως θέμα πίστης, μιας και υπάρχει σαφής έλλειψη αντικειμενικών στοιχείων. Εξαιτίας όμως αυτού ακριβώς του γεγονότος ο κίνδυνος υποβολής είναι πραγματικά μεγάλος, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε προσπάθεια αναδρομής σε παλαιότερες ζωές μέσω ύπνωσης να ωθεί τον άνθρωπο στα όρια της φαντασίας.

[Πηγές:]
* Baker, R. (1987), The Aliens Among Us: Hypnotic Regression Revisited, The Skeptical Inquirer, τεύχος Winter 1987-88.
* Ramster, P., (1990), In Search of Lives Past.
* Rivas, T., (2003), Three Cases of the Reincarnation Type in the Netherlands, Journal of Scientific Exploration, vol. 17, no. 3, pp. 527- 532.
* Rawat, R. S., (1986), Interview with Dr. Ian Stevenson, Venture Inward Magazine, τεύχος Σεπτέμβριος/ Οκτώβριος 1995 (αναδημοσίευση).
* Sagan, C., (1996) The Demon-Haunted World, p. 303.
* Shroder, T. (Feb. 11, 2007), Ian Stevenson; Sought To Document Memories Of Past Lives in Children, Washington Post, p. C06.
* Stevenson, I., (1997), Reincarnation and Biology: A Contribution to the Etiology of Birthmarks and Birth Defects.
* Tucker, J. B, (2005), Life Before Life: A Scientific Investigation of Children’s Memories of Previous Lives.

Σημείωση: Μέρος του παρόντος κειμένου δημοσιεύθηκε αρχικά στο περιοδικό mystery.

Ouija Board: Ο πίνακας των πνευμάτων

Η εικόνα είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους: Η νύχτα έχει πέσει για τα καλά και μια παρέα νεαρών -συνήθως- ανθρώπων, κάθονται γύρω από ένα τραπέζι. Στο κέντρο του τραπεζιού δεσπόζει ένα ποτήρι γυρισμένο ανάποδα, ενώ γύρω από αυτό έχουν τοποθετηθεί τα γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου, μαζί με αριθμούς και συγκεκριμένες λέξεις. Ένας ένα, τα μέλη της παρέας αγγίζουν το ποτήρι και κλείνοντας τα μάτια, προσπαθούν να συγκεντρωθούν… Ο πιο «ψαγμένος» της παρέας σπάει τη σιγή με μια ερώτηση, που στη συνείδηση των περισσοτέρων έχει εντυπωθεί ως το «σήμα κατατεθέν» της επικοινωνίας με τον κόσμο των πνευμάτων: «Υπάρχει κάποιος εδώ που θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας»;

Τελικά τι ακριβώς είναι το  περίφημο Ouija Board, γνωστό και ως «ποτηράκι» ή «τραπεζάκι»; Πρόκειται για μια από τις πλέον διαδεδομένες μεθόδους επίκλησης πνευμάτων, κυρίως λόγω της «ευκολίας» στη χρήση του, αλλά και της φήμη του ως ιδιαίτερα αποτελεσματικό, ακόμα και όταν το χρησιμοποιούν άνθρωποι που ουδεμία σχέση έχουν με τον πνευματισμό.

Το concept του ouija (η λέξη πιθανότατα είναι σύνθετη, με πρώτο συνθετικό το γαλλικό «ναι» (oui) και δεύτερο τον αντίστοιχο γερμανικό όρο (ja) είναι απλό: Ο οποιοσδήποτε μπορεί να επικοινωνήσει με τον άλλο κόσμο, αρκεί να διαθέτει τον πίνακα ouija (ή να κατασκευάσει το δικό του) και να τον χρησιμοποιήσει με τον κατάλληλο τρόπο. Κι αν αναρωτιέστε τι το ιδιαίτερο έχει αυτός ο πίνακας, σας βεβαιώνουμε πως δεν περιέχει τίποτα περισσότερο από τα γράμματα της αλφαβήτου τοποθετημένα κατά τέτοιο τρόπο στο τραπέζι, ώστε το «πνεύμα» να μπορεί να σχηματίζει λέξεις κουνώντας το ποτηράκι ή οτιδήποτε άλλο έχει καθοριστεί ως δείκτης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μια συνεδρία ouija καταλήγει σε έναν ενδιαφέροντα διάλογο μεταξύ ζώντων και .. νεκρών, στον οποίο οι συμμετέχοντες απευθύνουν ερωτήσεις στο πνεύμα (ακουμπώντας πάντα το ποτηράκι) και εκείνο απαντά δείχνοντας γράμματα που σχηματίζουν λέξεις. Ακούγεται τραβηγμένο και πιθανώς υπερβολικό, οι υποστηρικτές του όμως υποστηρίζουν πως το ouija δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια απλή τεχνική επικοινωνίας με τον άλλο κόσμο, στην οποία σημαίνοντα ρόλο δεν έχει ο πολύκροτος πίνακας, αλλά οι ίδιοι οι συμμετέχοντες, που λειτουργούν ως διάμεσοι μεταξύ των δύο κόσμων.

Παιχνίδι ή επίκληση;

Φυσικά, τα πράγματα δε παίρνουν πάντα ευχάριστη τροπή. Για συγκεκριμένους λόγους που μάλλον εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε, κάποιες φορές το πνεύμα δεν επιθυμεί να επιστρέψει για κανένα λόγο εκεί από όπου ήρθε. Δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες ανθρώπων που περιγράφουν στοιχειώματα και φαινόμενα poltergeist μετά από χρήση του πίνακα, ενώ κάποιοι μιλούν ακόμα και για δαιμονισμό ή .. θάνατο των εμπλεκομένων σε τέτοια «παιχνίδια»! Και λέμε παιχνίδια, καθώς το ouija board κυκλοφορεί ευρέως σε μορφή επιτραπέζιου παιχνιδιού στις ΗΠΑ από μεγάλες εταιρείες, τόσο ευρέως που δεν είναι απίθανό να το δει κανείς σε κάποιο ράφι πολυκαταστήματος δίπλα στη … Monopoly!

Όμως, είναι τελικά το ouija ένα ακίνδυνο παιχνίδι; Ή μήπως, κάτι πολύ διαφορετικό; Για τους επιστήμονες και τους σκεπτικιστές, η απάντηση στο εν λόγω ερώτημα είναι απλή: το ouija ή ποτηράκι ή όπως αλλιώς θέλουμε να το πούμε, είναι εντελώς ακίνδυνο! Γιατί; Γιατί πολύ απλά κόσμος των πνευμάτων δεν υπάρχει, συνεπώς δε θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με αυτόν, ενώ οι κινήσεις του δείκτη που σχηματίζουν λέξεις, οφείλονται σε ανεπαίσθητες μικροκινήσεις που κάνουμε εμείς οι ίδιοι χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Με άλλα λόγια, το ouija δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή αυθυποβολής, στην οποία ο μόνος με τον οποίο καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε είναι ο … ίδιος μας ο εαυτός!

Από την άλλη, υπάρχουν οι απόψεις κάποιων ερευνητών και πνευματιστών, που μιλούν για μια αυθεντική μέθοδο επίκλησης με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Για αυτούς, το ouija δεν είναι ένα αθώο, ακίνδυνο παιχνίδι, αλλά ένας τρόπος επικοινωνίας με διάφορες οντότητες, η οποία μπορεί πολύ εύκολα να καταλήξει σε τρομακτικά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αποτελέσματα.

Ποια από τις δύο απόψεις είναι και η σωστή, μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ και δεν έχει σημασία. Αυτό που όμως έχει σημασία, είναι πως το ouija board είναι για το χρήστη του μια κλασική περίπτωση «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», ή όπως λένε στο εξωτερικό, μια «lose-lose situation». Αν οι σκεπτικιστές έχουν δίκιο, τότε το ouija δεν είναι παρά ένα ανούσιο παιχνίδι, που δεν προσφέρει τίποτα στο παίκτη παρά μόνο τη ψευδαίσθηση της επικοινωνίας με μια -κατά τα άλλα- ανύπαρκτη οντότητα. Αντίστοιχα, αν οι σκεπτικιστές έχουν άδικο και το ouija αποτελεί πραγματικά ένα τρόπο επικοινωνίας με το άγνωστο, τότε σε καμιά περίπτωση δεν είναι παιχνίδι και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αποτελεί αντικείμενο της περιέργειας ανθρώπων που δεν έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο και δε γνωρίζουν πως να προστατευθούν.

Η υπευθυνότητα και τα κίνητρα…

Σε κάθε περίπτωση, ο πειραματισμός με το ouija δε μπορεί να θεωρηθεί αθώος. Είτε είναι αποτελεσματικό είτε όχι και ασχέτως της προέλευσης των αποτελεσμάτων, είναι γεγονός πως οι συμμετέχοντας σε μια συνεδρία ouija επιχειρούν να ανοίξουν μια πόρτα προς έναν άλλο κόσμο. Κανείς από αυτούς δε γνωρίζει τι θα μπει μέσα από αυτή τη πόρτα και κυρίως, κανείς δε γνωρίζει πως να την κλείσει, αν χρειστεί..

Με άλλα λόγια, το ouija είναι και θα είναι μια μορφή επίκλησης. Όσο αθώο και αν φαίνεται, όσο εμπορικό και αν είναι, δεν παύει να είναι μια επίκληση. Για αυτό λοιπόν, την επόμενη φορά που θα βρίσκεστε με την παρέα σας σε ένα σπίτι και θα πετάξει κάποιος την ιδέα της πραγματοποίησης μιας συνεδρίας ouija, σκεφτείτε: είστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Έχετε τις απαραίτητες γνώσεις; Είστε έτοιμοι να αντιμετωπίσετε τις αρνητικές συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης, ακόμη και αν υποθέσουμε πως η πιθανότητα να συμβεί κάτι αρνητικό είναι μια στο εκατομμύριο;

Το κύριο ερώτημα όμως που θα πρέπει να σας απασχολήσει, είναι το γιατί… Γιατί θέλετε να καλέσετε κάποιο πνεύμα; Βαριέστε; Νιώθετε ότι πρέπει κάτι να κάνετε για να περάσει η ώρα με τη παρέα; Μήπως βιώνετε μια τόσο πεζή καθημερινότητα που έχετε ανάγκη να ξεφύγετε έστω και για λίγο; Σκεφτείτε καλά τα κίνητρα σας… Είναι τόσο ισχυρά ώστε να δικαιολογούν την επιθυμία σας να πραγματοποιήσετε μια τέτοια επίκληση; Μη σας σοκάρει η λέξη.. Είπαμε, για επίκληση πρόκειται, η οποία για «εμπορικούς» λόγους βαφτίστηκε με μια ονομασία αγνώστου προελεύσεως. Το χάπι όμως δε χρυσώνεται τόσο εύκολα… Εξετάζοντας τα κίνητρα σας, το πιο πιθανό είναι να διαπιστώσετε πως το μοναδικό πραγματικό  είναι η περιέργεια και η έλξη που νιώθετε για το άγνωστο. Προσέξτε όμως, γιατί αυτό που καλείτε, μπορεί να έρθει … Στ’ αλήθεια…

Who is Who: Ο Γιώργος Αδαμόπουλος είναι απόφοιτος οικονομικών σπουδών και μέλος της Ελληνικής Κοινότητας του Μεταφυσικού. Αρθρογραφεί τακτικά σε περιοδικά εναλλακτικής αναζήτησης, ενώ συμμετέχει και στη συγγραφή του εναλλακτικού ταξιδιωτικού project «Παράξενος Ταξιδιώτης».

Σημείωση 1: Ο συγγραφέας δεν υποστηρίζει με κανένα τρόπο τη διενέργεια τέτοιων συνεδριών και συνιστά μεγάλη προσοχή σε όποιον επιχειρήσει να «παίξει» με τον πίνακα.
Σημείωση 2: Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο εβδομαδιαίο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου, τα “Φαινόμενα”.

Τζίνι

«Η απληστία είναι ένας χοντρός δαίμονας με μικρό στόμα και με οτιδήποτε και αν τραφεί, ποτέ δεν είναι αρκετό» έγραψε ο γνωστός Ολλανδός συγγραφέας και στοχαστής, Janwillem Van de Wetering. � ράγματι, από τις απαρχές κιόλας του ανθρώπινου πολιτισμού, η απληστία ήταν ίσως το πιο «δημοφιλές» από τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Είναι στη φύση του ανθρώπου άλλωστε, να επιθυμεί πάντοτε αυτό που δεν έχει και τελικά να μην ικανοποιείται ποτέ.
Με τον ερχομό του καπιταλισμού στο Δυτικό πολιτισμό, η ανάγκη για συσσώρευση αγαθών και υλικού πλούτου μεγάλωσε. Ο «δαίμονας» πλέον έγινε τόσο μεγάλος που δε μπορούσε να χορτάσει με κανένα τρόπο. Σε κείνη την περίοδο, άρχισαν να γίνονται εξαιρετικά δημοφιλείς οι ιστορίες για απόκτηση πλούτου σε μια νύχτα, απροσδόκητα και χωρίς τον παραμικρό κόπο. Τα παραδείγματα ποικίλουν: από τις πραγματικές ιστορίες ανθρώπων που έγιναν δισεκατομμυριούχοι με ένα τυχερό λαχείο που αγόρασαν σε ανύποπτη στιγμή μέχρι και μυθικές ιστορίες για πνεύματα που ικανοποιούσαν κάθε ανθρώπινη επιθυμία.
Η πιο γνωστή από αυτές τις ιστορίες είναι πιθανώς ο μύθος του Αλαντίν και του μαγικού λυχναριού. Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους: ο Αλαντίν, γιος ενός φτωχού τσαγκάρη, ανακαλύπτει σε μια σπηλιά ένα λυχνάρι. Το λυχνάρι, αν και εκ πρώτης όψεως δείχνει παλιό και χωρίς αξία, στην πραγματικότητα κρύβει ένα φυλακισμένο τζίνι στο εσωτερικό του, ένα πνεύμα που μπορεί να ικανοποιήσει τα πιο τρελά όνειρα του νεαρού Αλαντίν. Η συνέχεια είναι ειδυλλιακή, όπως ακριβώς αρμόζει σε ένα παραμύθι: ο Αλαντίν, με τη βοήθεια του τζίνι, εξουδετερώνει το σατανικό μάγο που τον καταδιώκει, παντρεύεται την κόρη του Σουλτάνου και αποκτά αμύθητα πλούτη.
Η ιστορία του Αλαντίν αποτελεί και την πρώτη επαφή του Δυτικού πολιτισμού με τα τζίνι. Από τότε που έγινε γνωστή στην Ευρώπη, περίπου τον 19ο αιώνα, η έννοια του τζίνι κυριάρχησε ως ένας παραμυθένιος τρόπος απόκτησης πλούτου και γαλούχησε εκατομμύρια παιδιά που άκουγαν το παραμύθι από κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο πριν κοιμηθούν. Είναι όμως αυτή η πραγματική έννοια του τζίνι; Έχει κάποιο μυθολογικό υπόβαθρο το γνωστό παραμύθι; � οια είναι η σημασία που του δίνουν στην Ανατολή;
Η λέξη Τζίνι προέρχεται από το γαλλικό genie, το οποίο με τη σειρά του βγαίνει από τον λατινικό όρο Genius. Το genius για τους Ρωμαίους ήταν ένα πνεύμα το οποίο προστάτευε κάθε έναν από αυτούς, προς τιμήν του οποίου μάλιστα έκαναν θυσίες στα γενέθλια τους. Το genius όμως, καμιά απολύτως σχέση δεν έχει σαν έννοια με το αραβικό τζίνι. Οι πρώτοι μεταφραστές του «Χίλιες και μια νύχτες» , από το οποίο προέρχεται και η ιστορία του Αλαντίν, ήταν Γάλλοι και μετέφρασαν τη λέξη Jinni του κειμένου με το λατινογενές genie, απλώς γιατί οι δύο όροι έμοιαζαν ηχητικά.
Την πραγματική έννοια του Τζίνι συναντάμε στην προϊσλαμική μυθολογία αλλά και στην ίδια την ισλαμική θρησκεία. Οι αρχαίοι Σημίτες (ομάδα λαών που κατοικούσαν στη Νοτιοδυτική Ασία από το 4.000 π.Χ) πίστευαν στην ύπαρξη των τζίνι. Για τους Σημίτες τα τζίνι ήταν πνεύματα αρχαίων προγόνων που εμφανίζονταν τη νύχτα και εξαφανίζονταν τη μέρα. Τα πνεύματα αυτά μπορούσαν να είναι είτε καλόβουλα είτε σατανικά και τα σέβονταν ή τα φοβόνταν αντίστοιχα.
Ένα από τα πιο γνωστά είδη τζίνι για τους Σημίτες ήταν τα ghul ,ή ghoul όπως είναι γνωστά στο Δυτικό κόσμο. Τα ghul ήταν κακόβουλα πνεύματα, που είχαν τη δυνατότητα να αλλάζουν τη μορφή τους και να παρασύρουν άτυχους ταξιδιώτες στο θάνατο. Σύμφωνα με το μύθο, παραμόνευαν στην έρημο και όταν συναντούσαν κάποιον ταξιδιώτη , έπαιρναν τη μορφή μιας εντυπωσιακής γυναίκας και , αφού τον παραπλανούσαν, τον σκότωναν και τον έτρωγαν. Η μοναδική άμυνα που είχαν οι περιπλανώμενοι στην έρημο απέναντι σε αυτά τα πλάσματα ήταν να τα αντιληφθούν έγκαιρα και να τα σκοτώσουν με ένα μόνο χτύπημα, αφού ένα δεύτερο χτύπημα θα τα επανέφερε στη ζωή.
Ένα άλλο γνωστό είδος τζίνι για τους Σημίτες, που συχνά ταυτίζεται λανθασμένα με το ghul, είναι τα sila. Η διαφορά τους είναι ότι τα sila έχουν ανθρώπινη μορφή, συνήθως γυναικεία, και δε μπορούν να μεταμορφωθούν.
Με την πάροδο των χρόνων, εμφανίστηκε στην Ανατολή η Ισλαμική θρησκεία. Όπως όλες οι θρησκείες του κόσμου, ο Ισλαμισμός ενσωμάτωσε στον κορμό του τους μύθους και τις παραδόσεις των πολιτισμών στους οποίους βρήκε πρόσφορο έδαφος. Φυσικά και ο αρχαίος μύθος των τζίνι δεν αποτέλεσε εξαίρεση : προσαρμόσθηκε στα δεδομένα της νέας θρησκείας και ενσωματώθηκε στο ιερότερο κείμενο της, το Κοράνι. Τα τζίνι αναφέρονται σε τουλάχιστον δέκα Σούρες στο Κοράνι, ενώ μια από αυτές μάλιστα είναι εξ’ολοκλήρου αφιερωμένη στα πλάσματα αυτά (72η Σούρα, Al-Jinn).
Σύμφωνα με το Κοράνι λοιπόν, τα τζίνι είναι πλάσματα με ελεύθερη βούληση, ικανά τόσο για το καλό όσο και για το κακό. Για τη δημιουργία τους, αναφέρεται χαρακτηριστικά:
«� λάσαμε τον άνθρωπο από στεγνό ηχηρό άργιλο και λάσπη και του δώσαμε μορφή.
Και πριν από αυτόν, είχαμε πλάσει τα τζίνι, από τη φλόγα της άκαπνης φωτιάς.» (1)

Τα τζίνι λοιπόν, προϋπήρξαν του ανθρώπου και , όπως και ο άνθρωπος, δημιουργήθηκαν με βάση ένα από τα στοιχεία της φύσης: τη φωτιά. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο πληθυντικός στο απόσπασμα («� λάσαμε»), δεν αναφέρεται σε πλήθος προσώπων αλλά στον Αλλάχ. Σύμφωνα με τους μελετητές, ο Αλλάχ χρησιμοποιεί συχνά πληθυντικό στο κείμενο όταν αναφέρεται στον εαυτό του, για να τονίσει την ανάγκη σεβασμού προς το πρόσωπο του.
� ερισσότερες πληροφορίες για τα τζίνι μας δίνονται σε άλλα αποσπάσματα. Σύμφωνα με αυτά, τα τζίνι είναι θνητά (Al- Rahman 55:26-28), ονομάζονται Jinni, δηλαδή «κρυμμένα», γιατί είναι αόρατα για τους ανθρώπους (Al ‘ A’Raf 7:28), πιστεύουν στον Αλλάχ ή σε άλλους Θεούς (Al ‘ Jinn 72:15) και, όπως προαναφέρθηκε, μπορεί να έχουν είτε καλές είτε κακές προθέσεις (Al ‘ Jinn 72:12).
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αποσπάσματα που αναφέρονται στον Iblis, το αντίστοιχο του Σατανά στην Ισλαμική θρησκεία. Ο Iblis, σύμφωνα με το Κοράνι, ήταν ένα τζίνι , από τους πιο πιστούς ακόλουθους του Αλλάχ. Η αφοσίωση του στο Δημιουργό και οι ιδιαίτερες ικανότητες του γρήγορα τον έκαναν να ξεχωρίσει από τα άλλα τζίνι και να γίνει όμοιος των αγγέλων.

Όταν ο Αλλάχ έπλασε τον άνθρωπο, διέταξε όλους τους αγγέλους να γονατίσουν μπροστά στο δημιούργημα του. Όλοι οι άγγελοι υπάκουσαν, ο Iblis όμως αρνήθηκε λέγοντας : «Εγώ είμαι καλύτερος από εκείνον. Εμένα με έπλασες από φωτιά, ενώ εκείνον τον έπλασες από πηλό». (Al- A’Raf 7:13)

Ο Αλλάχ εξοργίστηκε με την αλαζονεία του Iblis και τον έδιωξε από τον παράδεισο. Από τότε, ο ίδιος και οι ακόλουθοι του (άνθρωποι ή τζίνι) ονομάζονται Shaytans , δηλαδή «Εχθροί», και σκοπός τους είναι η διαφθορά του ανθρώπου με την υποβολή ψιθύρων στο μυαλό του, ώστε να υποπέσει στο Κακό. Στην τελική κρίση, ο Αλλάχ θα ρίξει τον Iblis, τους υπηρέτες του και αυτούς που άκουσαν τις φωνές του πειρασμού που οι Shaytans τους υπέβαλαν, στην Jahannam, την Ισλαμική Κόλαση.
Φυσικά, οι παραλληλισμοί μεταξύ Iblis και Σατανά είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς αλλά δεν είναι επί του παρόντος να σχολιασθούν και να αναλυθούν περαιτέρω.
Διαβάζοντας άλλες Ισλαμικές πηγές, μπορούμε να εμβαθύνουμε ακόμη περισσότερο στα μυστηριώδη αυτά πλάσματα. Από τις Hadith, τις γραπτές παραδόσεις που διασώζουν το λόγο και τα έργα του Μωάμεθ, μαθαίνουμε ότι τα τζίνι μπορούν να γίνουν ορατά στους ανθρώπους, εφόσον το επιθυμούν. Μπορούν μάλιστα να πάρουν οποιαδήποτε μορφή θελήσουν, ακόμη και άψυχων αντικειμένων. Κατοικούν κυρίως σε έρημες περιοχές όπως ερείπια και νεκροταφεία αλλά και σε ακάθαρτα μέρη όπως τουαλέτες, σκουπιδότοπους και άλλα. Εάν κάποιος Μωαμεθανός δεν επικαλεστεί το όνομα του Αλλάχ καθώς μπαίνει στο σπίτι του, τότε τα τζίνι μπορούν να βρουν καταφύγιο και εκεί.
Από τα κείμενα μαθαίνουμε επίσης ότι τα τζίνι μπορούν να παντρευτούν και να κάνουν απογόνους, ζώντας μια φυσιολογική ζωή, που όμως διαρκεί πολύ περισσότερο από την ανθρώπινη. Χαρακτηριστικά λέγεται ότι τα τζίνι που είδαν τον προφήτη Μωάμεθ να διδάσκει (7ος αιώνας), είναι ακόμα ζωντανά. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές μάλιστα, τα τζίνι, μπορούν να έχουν σεξουαλικές επαφές με ανθρώπους και να αφήσουν απογόνους, συνήθως στείρους.
Η πιο σημαντική όμως ικανότητα των τζίνι που αναφέρεται στα αρχαία κείμενα δεν είναι άλλη από την κατάληψη ενός ανθρώπου, ή όπως θα το λέγαμε με χριστιανικούς όρους, ο δαιμονισμός. Το τζίνι, εισχωρεί στο σώμα κάποιου άτυχου ανθρώπου και τον ελέγχει πλήρως, πολλαπλασιάζοντας τη φυσική του δύναμη και αντοχή αλλά και επιμηκύνοντας σε μεγάλο βαθμό τη ζωή του. Για να διωχθεί από το σώμα, θα πρέπει να πραγματοποιηθεί ένα εξορκισμός σύμφωνα με τις οδηγίες των ιερών κειμένων και στον οποίο θα επικαλείται το όνομα του Αλλάχ.
Ακόμη και σήμερα, η πίστη στα τζίνι και την κατάληψη ανθρώπων από αυτά, είναι ισχυρή στους Μουσουλμάνους. Στο τεύχος της 19ης Δεκεμβρίου 2006, ο ανταποκριτής του Economist, παραθέτει μια εμπειρία που έζησε στα βουνά του Αφγανιστάν και μας δείχνει πόσο διαδεδομένη είναι η πίστη στα πλάσματα, ακόμα και μέσα στη δίνη του πολέμου.
«Ο ανταποκριτής σας πέρασε μια νύχτα με τους πρώην σωματοφύλακες του Masoud (σ.σ Αφγανός στρατιωτικός, ο οποίος δολοφονήθηκε από μέλη της Al-Qaeda στις 9/9/2001) στο Panjshir. Οι άντρες είχαν κληθεί να φυλάξουν τον τάφο του. Το γραφείο του ήταν κλειδωμένο. Οι σωματοφύλακες κάθονταν σταυροπόδι, στο πάτωμα, σε ένα δωμάτιο απέναντι. (…) Ένα σκυλί κούτσαινε από κάτω , με τα αυτιά όρθια και την ουρά ανάμεσα στα πόδια του. Κλαψούριζε. Οι άντρες κοίταξαν το σκυλί . ‘Το τζίνι είναι ακόμα εδώ’, είπε ένας από αυτούς. ‘Bismillah’ , απάντησαν οι άλλοι (σ.σ.
B’sm’llah ΄σε ακριβή μετάφραση σημαίνει ‘Στο όνομα του Αλλάχ. Οι έννοιες όμως της έκφρασης είναι αρκετές και η πιο ακριβής για την περίπτωση θα ήταν κάτι αντίστοιχο στο δικό μας ‘Θεός Βοηθός’) . Έδειξαν προς τα έξω, στα μέρη όπου κατοικούσαν τα τζίνι, κάτω από τη γραμμή του χιονιού στις πλαγιές των βουνών. Μέσα στο κατάλυμα, πάνω από πιάτα γεμάτα με αρνί και γκρίζο ρύζι, καπνό και Κορεάτικα τσιγάρα, διηγήθηκαν την ιστορία του μάγειρα και πως εκείνος είχε καταληφθεί από ένα τζίνι μια εβδομάδα πριν. ‘Ήταν ένας ευσεβής άνθρωπος’, είπαν, ‘αγράμματος και μη καπνιστής. Αρρώστησε. Όταν συνήλθε, είδε ότι μπορούσε να μιλήσει και να γράψει σε πολλές γλώσσες. Το τζίνι που ήταν μέσα του ήταν πολυταξιδεμένο αλλά και πιεστικό. Απαίτησε ένα τσιγάρο, μετά άλλο ένα και μετά έγινε ανυπόμονο και κατάπινε ολόκληρα αναμμένα τσιγάρα…»

Το περιστατικό αυτό , δεν είναι το μοναδικό. Υπάρχουν δεκάδες άλλα , πράγμα που αποδεικνύει την ατράνταχτη πίστη του Μουσουλμανικού κόσμου στα τζίνι. � ίστη, που όπως θα δούμε παρακάτω, ορισμένες φορές αποβαίνει μοιραία…
Τον Αύγουστο του 2006, στην επαρχία Kikandwa της Ουγκάντα, κυκλοφόρησε ευρέως από στόμα σε στόμα η είδηση για ένα τζίνι , που απήγαγε και βίαζε νεαρές γυναίκες. Όταν μια μέρα βρέθηκε μια γυναίκα να βγαίνει από ένα δάσος, ατιμέλητη και σε έξαλλη κατάσταση, «αναγνωρίστηκε» ως τζίνι από τους περίοικους, οι οποίοι την πετροβόλησαν σχεδόν μέχρι θανάτου. Η αστυνομία που έσπευσε στην περιοχή, αντί να προστατεύσει τη γυναίκα, την αποτελείωσε με έξι (!!!) σφαίρες από κοντινή απόσταση. Η έρευνα που ακολούθησε έδειξε ότι η άτυχη γυναίκα ουδεμία σχέση είχε με τα τζίνι. Είχε πάει για κυνήγι στο δάσος με το σύζυγο της, τον οποίο έχασε και ψάχνοντας τον, χάθηκε και η ίδια. Κατάφερε να βγει στην πόλη τρεις ημέρες μετά, αφυδατωμένη και σε τραγική κατάσταση, για να δολοφονηθεί όπως προαναφέραμε. Ακολούθησε σειρά διαμαρτυριών και αρνητικών δημοσιευμάτων από τις τοπικές εφημερίδες, οι οποίες ζητούσαν από την κυβέρνηση να αρνηθεί δημοσίως την ύπαρξη των τζίνι. Δεν το έκαναν…
Το Φεβρουάριο του 2005 μια γυναίκα στην Ινδονησία ανέφερε ότι ένα τζίνι έκανε περιτομή στον μόλις 10 μηνών γιο της, ενώ εκείνη έφτιαχνε πρωινό. Το γεγονός μετέδωσε το τοπικό πρακτορείο ειδήσεων Antara και αναμετέδωσε το Associated Press. Δεν έγινε γνωστό εάν το αγοράκι έπαθε κάποια επιπλοκή από την περιτομή, πάντως η μητέρα του παιδιού, ονόματι Ineng είπε στους δημοσιογράφους : «Όταν άκουσα τον Riyan να κλαίει, έτρεξα στο δωμάτιο του και δεν πίστευα στα μάτια μου. Του είχαν κάνει περιτομή.» Η οικογένεια αμέσως υποψιάστηκε ότι το γεγονός ήταν αποτέλεσμα της δράσης κάποιου τζίνι και κάλεσαν έναν ειδικό να επιβεβαιώσει το γεγονός, όπως και έγινε…
Η πίστη στα τζίνι όμως δεν περιορίζεται μόνο στις χώρες της Ανατολής. Εσωτεριστές και αποκρυφιστές του δυτικού (και όχι μόνο) κόσμου, πιστεύουν κι αυτοί στην ύπαρξη των τζίνι και προσπαθούν να τα χρησιμοποιήσουν προς όφελος τους. Η πίστη τους αυτή πηγάζει από το ίδιο το Κοράνι, στο οποίο αναφέρεται ότι ο Σολομώντας είχε στην κατοχή του ένα δαχτυλίδι με το οποίο εξουσίαζε τα τζίνι.
Οι σύγχρονοι αποκρυφιστές χρησιμοποιούν επικλήσεις για να καλέσουν τζίνι και στη συνέχεια τα παγιδεύουν σε κάποιο αντικείμενο, ακριβώς όπως το τζίνι του Αλαντίν ήταν παγιδευμένο στο λυχνάρι. Η διαδικασία αυτή θεωρείται δύσκολη και εξαιρετικά επικίνδυνη για αυτόν που θα την επιχειρήσει ενώ και οι γνώσεις που απαιτούνται είναι προνόμιο λίγων.

Με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο πάντως, βρίσκουμε δεκάδες αντικείμενα προς πώληση , τα οποία υποτίθεται ότι έχουν ένα τζίνι παγιδευμένο στο εσωτερικό τους. Δυστυχώς η ξαφνική «δημοτικότητα» που απέκτησαν τα τζίνι και ο κόσμος του ανεξήγητου τα τελευταία χρόνια , έδωσαν την ευκαιρία σε πολλούς να πλουτίσουν, πουλώντας «αέρα» σε αφελείς πελάτες. Ο συγγραφέας αυτού του άρθρου δεν είναι υπέρ της εμπορευματοποίησης του αποκρυφισμού και συμβουλεύει να είστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί απέναντι σε τέτοιες «ευκαιρίες». Εν τέλει, το τζίνι είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσης της Ισλαμικής θρησκείας και της Ανατολής γενικότερα και ως εκ τούτου θα πρέπει να μείνει εκτός κάθε προσπάθειας κερδοσκοπίας και εκμετάλλευσης.

Μύθος ή αλήθεια, η ιδέα ενός πλάσματος που μπορεί να ικανοποιεί κάθε μας επιθυμία πάντοτε γοήτευε τον άνθρωπο. Για αυτό και τα τζίνι του παραμυθιού έγιναν τόσο δημοφιλή στο χριστιανικό Δυτικό κόσμο. Στην Ανατολή όμως, τα τζίνι δεν είναι ένα απλό ον στις σελίδες ενός παιδικού βιβλίου. Είναι πλάσματα αρχαιότερα του ανθρώπου, δυνατότερα από μας και σίγουρα δεν περνούν όλο το χρόνο τους κλεισμένα σε μαγικά λυχνάρια.
� οια να είναι η πραγματικότητα άραγε;

Κιβωτοί Ζωής: Ο Άνθρωπος Προετοιμάζεται για το Χειρότερο!

Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Νώε έλαβε την εντολή από τον Θεό να κατασκευάσει την περίφημη Κιβωτό, στην οποία έβαλε την οικογένειά του και ένα ζευγάρι από κάθε ζώο που υπήρχε πάνω στη Γη προκειμένου να γλιτώσουν από την οργή του. Επειτα ήρθε ο κατακλυσμός. Ανάλογες εξιστορήσεις υπάρχουν σε όλες τις αρχαίες παραδόσεις του κόσμου (ανάμεσά τους και η ελληνική, με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα). Στο σύγχρονο κόσμο ο άνθρωπος δεν μπορούσε να περιμένει τη θεϊκή παρέμβαση και πολύ περισσότερο να υπολογίσει τον ακριβή χρόνο της καταστροφής. Ετσι, άρχισε ήδη να δρα προληπτικά.

Το τέλος του κόσμου το έχουν προβλέψει πολλοί στο διάβα του χρόνου, μέχρι στιγμής όμως κανείς -ευτυχώς- δεν επιβεβαιώθηκε. Φυσικά ο άνθρωπος δεν μπορεί να περιμένει την επαλήθευση κάποιας από τις προφητείες και πολύ περισσότερο δεν μπορεί με ακρίβεια να γνωρίζει πόση ζωή -τουλάχιστον με τη μορφή που τη γνωρίζουμε- απομένει σε αυτόν τον ταλαίπωρο πλανήτη.

Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να φροντίσει για την επιβίωσή του την κρίσιμη στιγμή. Πώς θα το επιτύχει αυτό; Μα φυσικά ακολουθώντας το παράδειγμα του Νώε, χωρίς θεϊκή παρέμβαση αυτή τη φορά, αλλά με την παρότρυνση και τη βοήθεια των επιστημόνων. Ηδη από το 2008 σε περιοχή της Αρκτικής, το Σβάλμπαρντ, που αποτελεί νορβηγικό έδαφος, λειτουργεί το Παγκόσμιο Θησαυροφυλάκιο Σπόρων (Svalbard Global Seed Vault). Πρόκειται για μια συλλογή που θέλει να αποθηκεύσει σπόρους από κάθε φυτό που υπάρχει στον πλανήτη, με σκοπό να διατηρηθεί η βιοποικιλότητα.

Είναι μια εξ ολοκλήρου υπόγεια εγκατάσταση διαμορφωμένη μέσα σε μόνιμα παγωμένο έδαφος (permafrost, παγωμένο έδαφος με θερμοκρασία κάτω των 0 βαθμών Κελσίου για περισσότερα από δύο χρόνια), που βρίσκεται σε υψόμετρο 130 μέτρων και σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το αεροδρόμιο του Λονγκιάρμπιεν. Στη συγκεκριμένη περιοχή η θερμοκρασία του εδάφους δεν ανεβαίνει ποτέ πάνω από τους -3 βαθμούς Κελσίου.

Η εγκατάσταση είναι σχεδιασμένη να αντέξει στην επαλήθευση ακόμα και του πιο ακραίου σεναρίου περιβαλλοντικής μεταβολής (συμπεριλαμβανομένων της τήξης των πάγων και της ανόδου της στάθμης της θάλασσας), ακόμα και χωρίς πηγή ενέργειας για αρκετό χρονικό διάστημα. Αποτελείται από τρεις διαφορετικούς υπόγειους θαλάμους, ο καθένας από τους οποίους μπορεί να φιλοξενήσει 1,5 εκατομμύριο διαφορετικά δείγματα σπόρων (συνολικά 2,25 δισ. σπόρους), διατηρώντας εσωτερική θερμοκρασία -18 βαθμών Κελσίου. Επίσης, υπάρχουν χώροι εργασίας για διοικητικό και επιστημονικό προσωπικό.

Η πρόσβαση γίνεται μέσω ενός τούνελ μήκους 100 μέτρων, η είσοδος του οποίου είναι φτιαγμένη από ατσάλι. Το μισό τούνελ αποτελείται από έναν ατσάλινο κύλινδρο διαμέτρου 5 μέτρων που διαπερνά το παχύ στρώμα πάγου και βράχων που υπάρχουν εκεί. Στην κορυφή της εισόδου υπάρχει μια καλλιτεχνική κατασκευή η οποία αντανακλά το πολικό φως και είναι ορατή από χιλιόμετρα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η εγκατάσταση ολοκληρώθηκε σε χρόνο-ρεκόρ, μέσα σε μόλις δύο χρόνια (ξεκίνησε το 2006 και εγκαινιάστηκε το 2008), γεγονός που προκάλεσε προβληματισμό στις τάξεις των συνωμοσιολόγων. Σήμερα φιλοξενεί περισσότερα από 268.000 δείγματα σπόρων.

Η Ώρα της «Κρίσης»
Στόχος της σύγχρονης αυτής κιβωτού είναι η επιβίωση του ανθρώπου μετά από μια μεγάλη φυσική ή άλλη καταστροφή. Οπου «άλλη καταστροφή» βάλτε την αυτοκαταστροφική τάση του ανθρώπου και τις συνέπειες που θα προκύψουν από έναν ενδεχόμενο πυρηνικό, βιολογικό ή άλλου είδους πόλεμο που θα προκαλέσει μεγάλες περιβαλλοντικές ανακατατάξεις και αλλαγές στη ζωή του πλανήτη όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα.

Μέχρι την ημέρα που θα συμβεί η καταστροφή, οι σπόροι αυτοί θα αναπαράγονται και θα αντικαθίστανται στους αποθηκευτικούς χώρους. Οταν η καταστροφή συμβεί, οι σπόροι θα είναι διαθέσιμοι στους δικαιούχους τους, τις χώρες και τα ιδρύματα, δηλαδή, που τους έχουν στείλει στην εγκατάσταση. Ουσιαστικά στους εκπροσώπους τους που θα έχουν επιβιώσει. Στη χειρότερη περίπτωση τους σπόρους θα τους βρουν οι τυχόν εναπομείναντες άνθρωποι. Αυτοί θα τους καλλιεργήσουν για να δημιουργήσουν τροφή και να επιβιώσουν. Η κιβωτός λειτουργεί υπό την αιγίδα του νορβηγικού υπουργείου Γεωργίας και Τροφίμων, με την υποστήριξη και την ενεργό συμμετοχή πολλών χωρών και ιδρυμάτων.

Ιδιωτικές Κιβωτοί 
Μπορεί λοιπόν να εξασφαλίστηκε σε ένα βαθμό η τροφή του ανθρώπου, με τον ίδιο όμως τι γίνεται; Προς το παρόν κανένας επίσημος φορέας ή κυβέρνηση δεν έχει λάβει μέριμνα για τη δημιουργία κάποιου είδους κιβωτού που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ανθρώπινου είδους σε περίπτωση παγκοσμίου κλίμακας καταστροφής.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν διάφορες εταιρίες που δημιουργούν ιδιωτικά υπόγεια καταφύγια με προδιαγραφές και υποδομή επιβίωσης για ικανό, όπως διατείνονται, χρονικό διάστημα μετά από ένα κατακλυσμιαίο γεγονός, είτε αυτό έχει ως βάση φυσικό φαινόμενο είτε ανθρώπινη παρέμβαση, όπως είναι ένας πυρηνικός πόλεμος.

Μια από αυτές, η Vivos, έχει ήδη ξεκινήσει τη δημιουργία δικτύου καταφυγίων σε όλες τις Πολιτείες των ΗΠΑ και παράλληλα την καμπάνια για την πώληση θέσεων σε αυτές. Το σλόγκαν της εταιρίας αφοπλιστικό: «Ο Νοστράδαμος το προέβλεψε, οι Μάγιας και η Βίβλος επίσης. Αν η κυβέρνηση το ξέρει και εμείς όχι; Τι κάνουμε;». Στην ιστοσελίδα της, www.terravivos.com, η εταιρία αναλύει όλες τις πιθανές πηγές και προφητείες μιας παγκόσμιας καταστροφής, παρουσιάζει μέσω εικονικού βίντεο τις υπό κατασκευή εγκαταστάσεις και προτρέπει τον επισκέπτη να κλείσει άμεσα θέση για τον ίδιο και την οικογένειά του, με το αζημίωτο φυσικά.

Δημόσια Καταφύγια 
Η μόνη χώρα που φέρεται να λαμβάνει κάποια μέριμνα για τη διάσωση των πολιτών της φέρεται να είναι η Ρωσία. Οπως μετέδωσε πριν από μερικούς μήνες το πρακτορείο RIA Novosti, η ρωσική κυβέρνηση έχει δώσει εντολή για την κατασκευή 5.000 νέων καταφυγίων μέχρι το 2012 στην περιοχή της Μόσχας. Το πρόγραμμα κατασκευής έχει μάλιστα το χαρακτήρα του κατεπείγοντος, καθώς σύμφωνα με το πρακτορείο τα υπάρχοντα καταφύγια επαρκούν μόνο για το μισό πληθυσμό της πόλης.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει την κατασκευή καταφυγίων κάτω από κάθε κτίριο και ελεύθερο χώρο (πάρκα κ.λπ.) σε βάθος 10-15 μέτρων σε όλη την πόλη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ήδη από τη δεκαετία του 1930 η Μόσχα διέθετε ευρύ δίκτυο καταφυγίων που έφταναν τις 7.000, ενώ οι σταθμοί του μετρό είχαν κατασκευαστεί βαθιά στο έδαφος έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως καταφύγια. Κατά τη δεκαετία του 1990 πολλά από τα καταφύγια που είχαν κατασκευαστεί πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πέρασαν στην ιδιοκτησία ιδιωτών οι οποίοι τα μετέτρεψαν σε αποθήκες, χώρους στάθμευσης, ακόμα και εστίασης.

Η Αναβίωση της Φρενίτιδας;
Οι θεωρίες συνωμοσίας γύρω από τη δημιουργία του Παγκόσμιου Θησαυροφυλακίου Σπόρων, τις ιδιωτικές εταιρίες κατασκευής καταφυγίων και την κατασκευή δημόσιων καταφυγίων στη Ρωσία παραπέμπουν στη φρενίτιδα που είχε καταλάβει τους κατοίκους των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου. Περιοδικά και εφημερίδες στις ΗΠΑ προέτρεπαν τους οικογενειάρχες να κατασκευάσουν το δικό τους καταφύγιο στην αυλή τους προκειμένου να σώσουν τους δικούς τους ανθρώπους σε περίπτωση πολέμου με τη Σοβιετική Ενωση.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως πολύ γνωστά περιοδικά, όπως το «Popular Mechanics», δημοσίευαν εκτενή ρεπορτάζ με οδηγίες τύπου «Φτιάξ’ το μόνος σου» για τη δημιουργία καταφυγίων. Τα ρεπορτάζ πλαισιώνονταν με σχέδια και φωτογραφικό υλικό που απεικόνιζε την οικογενειακή ζωή να συνεχίζεται απρόσκοπτα, στην ασφάλεια του καταφυγίου που είχε κατασκευάσει ο πατέρας της οικογένειας.

Δεν χρειάζεται όμως να είναι κανείς ειδικός για να διαπιστώσει την ανθεκτικότητα αυτών των κατασκευών. Αν κρίνει κανείς από τις φωτογραφίες, δύσκολα κάποιο από αυτά τα καταφύγια θα άντεχε σε έναν πυρηνικό πόλεμο, που ήταν και ο κυρίαρχος φόβος εκείνη την εποχή.

Πολύ Κακό για το Τίποτα ή Μήπως Όχι; 
Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί τόσος ντόρος και ενδιαφέρον για τη δημιουργία καταφυγίων – κιβωτών για την επιβίωση των ανθρώπων και την εξασφάλιση της τροφής τους. Μήπως πλησιάζει κάποια καταστροφή, ο χρόνος έλευσης της οποίας δεν έχει γίνει ευρέως γνωστός για λόγους διατήρησης της κοινωνικής γαλήνης και αποφυγής πρόκλησης πανικού και χάους; Μήπως κάποιοι ξέρουν και δεν μας το λένε, αλλά ανεπισήμως προετοιμάζονται για να σώσουν ό,τι μπορούν από το ανθρώπινο είδος; Σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, ναι, αυτό ακριβώς συμβαίνει αλλά κανείς δεν μπορεί να το αποδείξει.

Βέβαια στον κόσμο των θεωριών συνωμοσίας μπορεί κανείς να συναντήσει αρκετά παλαβά σενάρια, με χαρακτηριστικότερο εκείνο που είχε κυκλοφορήσει στη δεκαετία του 1970. Επρόκειτο για ένα ντοκιμαντέρ και ένα βιβλίο με τον τίτλο «Εναλλακτική Λύση 3», το οποίο έφερε τις ΗΠΑ και την πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ να έχουν εκπονήσει σχέδιο φυγάδευσης της επιστημονικής και πολιτικής ελίτ σε ειδικές βάσεις στη Σελήνη και τον Αρη(!), καθώς το τέλος του κόσμου πλησίαζε. Τελικά αποδείχθηκε ότι η «Εναλλακτική Λύση 3» ήταν μια καλοστημένη απάτη των δημιουργών της.

Θεωρίες, λοιπόν, υπάρχουν πολλές, το μόνο σίγουρο και χειροπιαστό, όμως, είναι το γεγονός ότι έχουν αρχίσει ήδη να λαμβάνονται μέτρα επιβίωσης του ανθρώπινου είδους. Και κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι λαμβάνονται χωρίς αφορμή…