Τα είχε σχεδιάσει όλα στο μυαλό του όλο το βράδυ, ενώ εκείνη κοιμόταν με τα φρεσκοβαμμένα, κοφτερά της νύχια γυρισμένα προς το μέρος του, λες και το υποσυνείδητο της την έστρεφε σε αυτή τη θέση για να προδώσει τα πραγματικά της αισθήματα για κείνον. Λίγη σημασία είχαν όλα αυτά πια.
Ξύπνησε πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, αποφασισμένος και έτοιμος. Την έσπρωξε απαλά:
-Μωρό μου, ξύπνα, θέλω να σου πω κάτι..
-Χμφφ.. Καλημέρα.. Μμμ..
-Το αποφάσισα!
-Πες μια καλημέρα πρώτα! Τι αποφάσισες;
-Θα το κάνω, θα αυτοκτονήσω.
-Ακόμα δεν είπες καλημέρα.
-Καλημέρα.
-Έτσι, καλημέρα!
-Θα αυτοκτονήσω. Σου είπα ότι το σκεφτόμουν εδώ και δυο βδομάδες και ψες το αποφάσισα.
-Μου το είπες; Πρώτη φορά ακούω τέτοιο πράμα από σένα! Πότε μου το είπες;
-Πριν δυο βδομάδες που το είχα πρωτοσκεφτεί, στο είχα αναφέρει.
-Ε, πού να θυμάμαι συζήτηση δυο βδομάδων;
-Και μια βδομάδα αργότερα στο είχα πει, όταν είχαμε πάει να ψωνίσεις καπέλα.
-Α ναι, κάτι θυμάμαι από τότε.. Τα ψώνια, όχι τη συζήτηση.
-Και προχτές στο είπα και ψες στο είπα.
-Όταν έβαφα τα νύχια μου;
-Πιθανότατα..
-Και τώρα φταίω εγώ που δε θυμάμαι;
-Έχεις δίκιο. Συγγνώμη.
-Και πώς θα το κάνεις;
-Αν σου πω, θα το θυμάσαι μέχρι την κηδεία μου;
-Μάλλον όχι. Κοίτα, τουλάχιστον είμαι ειλικρινής..
-Ξέρω. Φεύγω. Να προσέχεις τα παιδιά. Θυμάσαι ότι έχουμε παιδιά, σωστά;
Κι έφυγε.
Τα είχε σχεδιάσει όλα στο μυαλό του όλο το βράδυ, ενώ εκείνη κοιμόταν με τα φρεσκοβαμμένα, κοφτερά της νύχια γυρισμένα προς το μέρος του, λες και το υποσυνείδητο της την έστρεφε σε αυτή τη θέση για να προδώσει τα πραγματικά της αισθήματα για κείνον. Λίγη σημασία είχαν όλα αυτά πια.
Το σχέδιο είχε ως εξής. Το ξύπνημα στις 7, το είχε ήδη καταφέρει. Είχε κιόλας γλυτώσει 3 λεπτά από το χρόνο που είχε υπολογίσει πως θα μουρμουρούσε η σύζυγος. Αυτά τα 3 λεπτά μπήκαν στο πρόγραμμα ως 'έκτατος ελεύθερος χρόνος για χάζεμα τριγύρω'. Μετά από αυτό θα έπρεπε να πάει στις γειτονικές ταράτσες να ενημερώσει τους λίγους φίλους του για την απόφαση και να τους αποχαιρετήσει. Στη συνέχεια, και αφού τα παιδιά θα είχαν ήδη πάει για την καθημερινή τους εκπαίδευση, θα πήγαινε να τα αποχαιρετήσει εκεί, για να μπορέσει να τους εξηγήσει άνετα τους λόγους και να τους δώσει οδηγίες και συμβουλές για τη ζωή τους. Ο τελευταίος που θα τον έβλεπε, δε θα τον έβλεπε. Θα πήγαινε στον τυφλό πατέρα του, τον οποίο ο ίδιος εγκατέλειψε μετά από ανυπόφορη πίεση από τη σύζυγο. Θα του ζητούσε τη συγγνώμη και την ευχή του και θα τον παρακαλούσε, τώρα που θα πέθαινε ο ίδιος, να επικοινωνήσει με τα εγγόνια του για να κρατήσουν επαφή, κρυφά από τη μάνα τους. Το σχέδιο τηρήθηκε κατά γράμμα.
Τώρα έμενε το τελευταίο στάδιο. Το salto mortale. Και θα το έκανε με το δικό του στυλ. Το σχέδιο για αυτό ήταν απλό, ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας. Θα πήγαινε στις 10 στη βιομηχανική περιοχή Νήσου. Εκείνη την ώρα, μέρα Παρασκευή, σίγουρα θα είχε τρελή κίνηση από όλων των ειδών τα οχήματα. Από μεγάλα, φορτωμένα φορτηγά, μέχρι εκείνα τα μικρά, καινούρια κομψά αυτοκινητάκια. Από μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού, μέχρι ποδήλατα. Θα έκανε ένα πέταγμα στον εναέριο χώρο πάνω από τα κεντρικά φανάρια για μια αποχαιρετιστήρια εικόνα και θα καθόταν στο στύλο των φαναριών. Δε θα χρειαζόταν περισσότερα από 5 λεπτά μέχρι να εντοπίσει κάποιο αυτοκίνητο αρκετά παλιό ώστε να μην προκαλέσει τεράστια ζημιά με την πρόσκρουση, αλλά και αρκετά βαρύ ώστε να πάθει ο ίδιος μεγάλη ζημιά χτυπώντας πάνω του. Θα το εντόπιζε, θα το άφηνε να περάσει τα φανάρια και θα το ακολουθούσε. Αφού θα είχε υπολογίσει την ταχύτητα του αυτοκινήτου και τη δύναμη του αέρα, θα ανέπτυσσε ταχύτητα, θα πήγαινε αρκετά πιο μπροστά από το αυτοκίνητο και αρκετά πιο αριστερά. Θα έπαιρνε φόρα και θα πετούσε για τελευταία φορά. Η σύγκρουση θα ήταν πλάγια, από την πλευρά του συνοδηγού, ώστε να μη σκοτωθούν κιόλας οι άνθρωποι.
Σήμερα, Παρασκευή, ξύπνησα στις 7 και μετά από μερικές ματιές μίσους που αντάλλαξα με τη μάνα μου, πήγα δίπλα, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, για να τους πάω στο νοσοκομείο για φωτοτυπίες, όπως αποκάλεσα ψες τις ακτινογραφίες, χαριτολογώντας και σκορπίζοντας το γέλιο και στους δύο.
Το μόνο αρνητικό στην όλη υπόθεση είναι ότι θα έπρεπε να του5ς πάω με το δικό τους αυτοκίνητο, διότι το δικό μου δε χωράει τις μπουκάλες οξυγόνου που θα έπαιρνε ο παππούς για αντικατάσταση. Ένα Mazda 626, πιθανότατα μεγαλύτερο σε ηλικ%Dα από μένα ή συνομήλικο, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Πάντα νόμιζα ότι ήταν έτοιμο να καταρρεύσει, αλλά αποδεικνυόταν ότι η φροντίδα που του παρείχε ο παππούς δεν ήταν ορατή με γυμνό μάτι. Το βασικό είναι ότι δε μπορώ να κάνω γρήγορες κινήσεις όταν έχω το τιμόνι του στα χέρια μου και δεν κάθομαι άνετα διότι δε χωράω τόσο καλά. Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους οδηγώ σε πολύ χαμηλότερες ταχύτητες το Mazda του παππού, σε σύγκριση με το δικό μου. Ένας επιπρόσθετος λόγος για ακόμα πιο χαμηλές ταχύτητες και προσεκτικότερη οδήγηση σήμερα ήταν το ότι είχα για επιβάτες τους δύο πιο αγαπημένους μου ανθρώπους.
Φόρτωσα τις άδειες μπουκάλες και ξεκινήσαμε. Πρώτα πήγαμε για την αντικατάσταση τους και στη συνέχεια, με δύο γεμάτες οξυγόνο μπουκάλες πλέον, πήγαμε στο νοσοκομείο. Τους κατέβασα στην είσοδο για να μην περπατήσουν πολύ και πήγα για παρκάρισμα. Είχαμε συμφωνήσει να τους περιμένω στην καφετέρια δίπλα στην είσοδο. Έκατσα και δεν πέρασε αρκετή ώρα, όταν ήρθε η γιαγιά και είπε ότι κάθονταν δίπλα στο διάδρομο. Πήγα. Είχαν ξεμπερδέψει γρήγορα με τις φωτοτυπίες, αλλά έπρεπε να περιμένουν για να τις πάρουν, μαζί με τις γνωματεύσεις των γιατρών που θα τις έβλεπαν. Περιμέναμε. Ο φάκελος του παππού ήρθε γρήγορα, ενώ μας είπαν πως αυτός της γιαγιάς θα ήταν έτοιμος την Τρίτη. Ο παππούς ως πολύπειρος επί των νοσοκομειακών καταστάσεων και γραφειοκρατίας, πρότεινε να περιμένουμε άλλο ένα τέταρτο για τη δεύτερη "φουρνιά" φακέλων. Και είχε δίκιο, διότι 12 λεπτά αργότερα, φώναξαν τη γιαγιά και της έδωσαν το φάκελο της. Τελειώσαμε. Και τελειώσαμε πριν τις 10, που ήταν από την αρχή το όριο που είχαμε θέσει. Πήγα στο αυτοκίνητο και τους πήρα από κει που τους είχα αφήσει.
Αποφασίσαμε να αποφύγουμε το συνωστισμό του high-way, προτιμώντας το μικρότερου βαθμού συνωστισμό της βιομηχανικής περιοχής Νήσου. Μετά από 2-3 λεπτά αναμονής στα κεντρικά φανάρια, προχωρήσαμε, απομακρυνόμενοι από το πλήθος. Δέκα ντουζίνες μέτρα αργότερα, κι ενώ οδηγούσα πειράζοντας τον παππού και τη γιαγιά, μια έκπληξη μας περίμενε.
ΠΛΑΠ!
Ένας υπόκωφος ήχος, σίγουρα όχι από κάπου χαμηλά. Κοιτάξαμε μπροστά, ψηλά, στο πλάι.. Τίποτε. Και τότε το προσέξαμε. Στο κλειστό παράθυρο του παππού, ένα αποτύπωμα πάνω στη σκόνη, δεν άφηνε αμφιβολίες για την προέλευση του ήχου που μας είχε μόλις αναστατώσει! Κοίταξα από το καθρεφτάκι μου και επιβεβαίωσα. Γέλασα.
-Αν ήταν ανοιχτό το παράθυρο σου, θα έμπαινε μέσα;
-Σίγουρα, απάντησε ο παππούς.
Ξαναγέλασα.
Μερικά μέτρα πίσω μας, ένα ζαλισμένο περιστέρι χτυπούσε με δύναμη κάτω στο χώμα, δίπλα από το οδόστρωμα. Χτύπησε κάτω και αμέσως σηκώθηκε για να προσγειωθεί αλαφιασμένο σε μια μικρή ελιά που ήταν ακριβώς δίπλα του. Χτύπησε με νεύρο τα σκονισμένα φτερά του.
-Άααργκκ, την τύχη μου!, ούρλιαξε ο επίδοξος αυτόχειρας. Θα γυρίσω στη σκύλα!
Δεν απείχε πολύ από αυτό που είχα σκεφτεί κι εγώ ακριβώς την ίδια στιγμή
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου